Yasmin le Bon ‘Ik wacht nog steeds op het moment dat ik volwassen word’

Met haar 54 jaar staat Yasmin Le Bon happier in het leven dan ooit. Ze heeft nog steeds succes als model, is al meer dan dertig jaar gelukkig getrouwd met Simon Le Bon én ze werd afgelopen jaar voor het eerst oma. ‘Het beste wat me ooit is overkomen’, vertelt ze in een exclusief interview met Elegance.

Haar carrière is al even indrukwekkend als haar huidige verschijning. Ze maakte in de jaren 80 furore als een van de ‘supermodellen’, die de visie op fashion voorgoed veranderden. Yasmin Le Bon (geboren als Yasmin Parvaneh op 29 oktober 1964) sierde covers van internationale bladen als Elle, Vogue en Harper’s Bazaar. Ze was het gezicht van campagnes van modehuizen als Chanel, Versace en Dior. En ze is, zo’n 35 jaar nadat ze begon, nog steeds een veelgevraagd model. Terecht, zo bewijst ze als Elegance haar spreekt tijdens een exclusieve shoot in Londen. Yasmin oogt fris en jeugdig en heeft de stralende glow van een vrouw die in een zeer gelukkige fase van haar leven verkeert.

Je ziet er happy uit!
‘Dat ben ik ook, ik ben vorig jaar juni oma geworden van een kleinzoon, en dat is het beste wat me ooit is overkomen. Vrouwen van mijn leeftijd vinden ‘oma’ soms negatief klinken, maar ik vind deze nieuwe fase geweldig. Ze noemen me Yammy, een mix van Yasmin en granny. Ik kan maar niet ophouden met praten over die kleine: hij is zo knap, en als hij naar me lacht, maakt hij de hele wereld perfect. Het liefst ben ik de hele dag bij hem, ik ben zó verliefd.’

Ben je een oma die veel oppast?
‘Mijn dochter (Saffron, red.) woont naast ons en haar tuin grenst aan de onze, dus we lopen continu bij elkaar binnen. Dat is perfect, want als ze hulp nodig heeft, ben ik altijd in de buurt. Tallulah, de jongste, woont nog gewoon thuis en Amber, onze oudste dochter, heeft een huis dichtbij dus wipt nog vaak langs. Het is sowieso één groot familiegebeuren, want mijn nichtje en de beste vriendin van Tallulah wonen ook bij ons.’

Vind je dat gezellig: altijd mensen over de vloer?
‘Ja, ik houd enorm van die drukte. Familie en vrienden zijn mijn alles. Je weet bij ons thuis nooit wie er binnen komt vallen. Dat kan één dochter zijn, maar soms zit hier ook gewoon twaalf man te eten. Vroeger kookte ik altijd voor iedereen, nu denk ik steeds vaker: koken jullie maar eens voor mij.’ (Lachend) ‘Dat heb ik wel verdiend. Het klinkt klef, maar we zijn allemaal heel gek op elkaar en doen als familie alles samen. Je zou denken dat onze dochters daar na al die jaren wel klaar mee zijn, maar ze vragen heel vaak: wat zullen we vanavond gaan doen? Of: zullen we morgen samen naar die expositie gaan? Ik vind dat heerlijk, ik aanbid mijn kinderen; ze zijn mijn beste vriendinnen.’

‘Ik ben zó verliefd op mijn kleinzoon’

Simon en jij vierden in december jullie 33-jarige huwelijks- jubileum. Wat is jullie geheim?
(Met een grote lach) ‘Geen idee hoe dit zomaar gebeurd is, heel bizar. In de beginjaren brachten we veel tijd los van elkaar door. Dat heeft ons toen geholpen om onszelf ook apart van de ander te ontwikkelen. Het is goed om te ontdekken wie je zélf bent en het kan geen kwaad voor een relatie om je geliefde zo nu en dan een beetje te missen. Het is eigenlijk pas iets van de laatste jaren dat we echt veel tijd samen doorbrengen.’

Is het cliché waar, dat een goed huwelijk hard werken is?
‘Ja, dat is absoluut een waarheid. Het zijn niet de warme of koude periodes die het moeilijkst zijn, maar de lauwe periodes daartussenin. En ja, soms is het dan makkelijker om op te geven. Maar dan kom je nooit in die fantastische, comfortabele, gelukkige fase waarin je elkaar door en door kent en de ander compleet vertrouwt. Je verandert ook allebei; ik ben totaal niet de persoon die ik was toen ik op mijn 21ste met Simon trouwde. Gelukkig zijn we samen veranderd, en ook samen gegroeid in onze relatie.’

Simon is dus nog steeds de man naast wie je elke dag wakker wilt worden?
(Lachend) ‘Ja, nadat ik hem eerst wil smoren met een kussen. Nee grapje, dat wil ik alleen maar af en toe, en volgens mij is dat heel normaal in een relatie. Mannen en vrouwen zijn er om van elkaar te houden, maar ook om elkaar af en toe te irriteren en te frustreren, dat houdt je relatie gezond. Die van ons is gelukkig een stuk rustiger dan-ie vroeger was.’

Jullie stonden in de jaren 80 bekend om jullie wilde levensstijl. Zijn die dagen voorgoed voorbij?
‘Nou, ik houd nóg van een feestje met vrienden, muziek en goede wijn. Als ik eenmaal uit ben, ben ik niet makkelijk naar huis te krijgen. Maar ik doe het niet zo vaak meer, omdat het tegenwoordig zo’n aanslag is op mijn lijf. Ik heb na afloop flink wat vitaminepillen en groene sapjes nodig… tja, het is zwaar! We wonen in Putney, aan de andere kant van de rivier in Londen, dus het is tegenwoordig wat lastiger om mij de deur uit te krijgen. Maar laatst was bijvoorbeeld de opening van de Dior-tentoonstelling in het Victoria and Albert Museum, met een exclusief diner voor genodigden. Dat vind ik dan wel zo bijzonder dat ik zeker wil gaan.’

Wat doe je verder graag met Simon?
‘Ons leven is eigenlijk doodnormaal, we zijn heel snel tevreden. Of nee, dat is een leugen, Simon is dat helemaal niet. Maar ons huishouden is net zoals dat van anderen met honden, katten en een
kleinkind dat tegenwoordig het grootste deel van onze tijd in beslag neemt. We houden gewoon heel erg van het hele familiegebeuren. Je kunt nog zoveel ambities hebben in je leven, en grote gebaren willen maken voor de wereld. Maar uiteindelijk draait je leven toch om familie en vrienden. Ik heb het geluk gehad dat ik al op jonge leeftijd heel erg verliefd ben geworden en een fantastisch gezinsleven heb kunnen opbouwen.’

Hield jouw gezin je nuchter in de vluchtige showbizzwereld?
‘Dat geloof ik wel ja, die basis is belangrijk om jezelf niet kwijt te raken. Ik ben sowieso een dagdromer. Als mijn familie mij niet met beide benen op de grond had gehouden, zou ik toch een beetje zijn weggevlogen van de aarde als een fee. Gelukkig is er in de echte wereld altijd wel een hoopje hondenpoep dat opgeruimd moet worden.’

Je bent nu 54, maar je modellenpensioen lijkt nog lang niet in zicht, toch?
‘Klopt, ik heb nog steeds veel werk. Toen ik begon als model, had ik werkelijk nooit kunnen bedenken dat ik 35 jaar later nog zoveel klussen zou hebben. Maar het is nooit gestopt en nu lijkt het wel of iedereen ineens oudere modellen wil contracteren. Een goede tendens, denk ik, want alle leeftijdsgroepen, maten en rassen horen vertegenwoordigd te zijn. Een rimpelcrème wil je toch zeker aangeprezen zien worden door een vrouw die ook echt rimpels én wat meer levenservaring heeft? Ik vind het werk nog steeds heel leuk, het is zo’n creatieve en energieke wereld.’

Je lijkt in al die tijd geen dag ouder geworden. Wat is je geheim?
‘Goede fotografen, een fabuleuze belichting en een topteam voor haar en make-up. De Yasmin die je op de foto ziet, is echt niet de persoon die elke dag in de supermarkt loopt; in werkelijkheid zie ik er een stuk angstaanjagender uit. Ik vind zelf dat ik de looks heb van een vrouw van 54, maar denk dat mensen mij door mijn levenshouding een stuk jonger inschatten. Ik voel me nog jeugdig, en wacht nog steeds op het moment dat ik volwassen word. Of nee, eigenlijk hoeft dat van mij nooit te gebeuren. Volwassen worden, het klinkt vreselijk. Ik ben nog steeds zo hopeloos als ik ooit was, en heb nog veel hokjes in mijn leven niet afgevinkt.’

Zoals? Wat zijn dingen die je nog heel graag wilt doen?
‘Nou…, hobby’s die ik ooit nog wil beoefenen, instrumenten die ik wil leren bespelen, talen die ik wil leren spreken, pottenbak-klasjes die ik ooit nog wil volgen. Dat soort gekke dingen. Voor mijn werk heb ik veel gereisd, maar ik ging altijd naar dezelfde plekken, dus er is nog een groot deel van de wereld dat ik wil ontdekken voordat ik oud en krakkemikkig ben. Ik ben momenteel geobsedeerd door Mongolië en zou daar heel graag naartoe willen om paard te rijden. Wat ik overigens niet kan, dus dat moet ik dan ook eerst nog leren.’

Moet je hard werken om er zo goed uit te blijven zien?
‘Dat zou ik wel wat meer mogen doen, maar ik ga mijn kaas- en wijnavonden echt niet opgeven. Het scheelt dat ik echt van gezond eten houd. En dat ik graag beweeg, dat maakt dat ik me lekkerder
voel in mijn hoofd. Op mijn leeftijd moet je uitkijken dat je niet overdrijft met sporten, want ik heb veel sneller blessures of overbelaste spieren dan vroeger. Ik geloof dat het allemaal draait om balans: luisteren naar je lichaam en ondertussen vooral niet vergeten om het leven een beetje te vieren.’

Heb je de modellenwereld als een harde wereld ervaren?
‘Ja, het kan echt heel eenzaam zijn. De buitenwereld denkt dat het modellenbestaan enorm glamorous is, maar dat is het vaker níet dan wel. Ik heb zo vaak vastgezeten in een shabby hotelkamer in een stad waar ik niemand kende. Zonder roomservice; als ik bofte, lagen er twee pakjes nootjes en kon ik CNN kijken. Mijn geluk is altijd geweest dat ik gek ben op vliegvelden, en daardoor het reizen nooit erg heb gevonden. Lange rijen voor de douane verveelden me nooit, omdat ik het altijd leuk vond om mensen te kijken.’

‘Ik ga mijn avonden met kaas en wijn écht niet opgeven’

In de modellenwereld komen nu een hoop #metoo-verhalen boven tafel. Heb jij dergelijke ervaringen ook gehad?
‘Nee, helemaal niet. Het scheelde dat ik geen baby meer was die aan het handje genomen moest worden toen ik als model begon. Ik was achttien, negentien jaar, wist wat ik wilde, was zeker van mezelf en had ook een goed idee over hoe ik behandeld wilde worden. Ik heb me nooit vernederd gevoeld of in mijn waardigheid aangetast. Als er al iets voorgevallen is, dan was dat niet met een man, maar met een andere vrouw, die een denigrerende opmerking maakte. Hoe dan ook vind ik het goed dat vrouwen hun verhalen nu naar buiten brengen, en dat dingen die in het verleden werden geaccepteerd niet langer worden getolereerd.’

Hoe is jouw relatie met fashion tegenwoordig?
‘Ik geloof steeds meer dat mode een onmisbaar element is om uit te drukken wie je bent en waar je voor staat. Ik droeg vroeger heel veel zwart, maar probeer steeds vaker voor kleur of een patroontje te kiezen. Heeft het geen effect op mijzelf, dan toch zeker op de mensen om mij heen. Een beetje kleur doet mensen meer lachen, dat werkt écht. Al zal ik de eerste zijn om mijn eigen
stijlregels te breken. Soms staan er twee vluchten op een dag op de agenda en trek ik toch weer iets zwarts uit de kast. Gewoon omdat het veilig voelt, als een soort uniform.’

Duiken je dochters ook regelmatig in je indrukwekkende kledingkast?
‘Nou, vroeger was-ie een stuk indrukwekkender, mijn kledingkast is niet zo groot als je zou denken. Maar inderdaad, Amber heeft altijd veel van mijn avondkleding geleend. En ze pikt nog
regelmatig T-shirts uit mijn kast, wat ik alleen maar leuk vind. Ik kan er niet goed tegen als mooie jurken en schoenen zielig in een kast verborgen blijven. Kleding moet gedragen worden, kleding moet leven! Ik verkoop ook regelmatig kleding via Vestiaire Collective. Heerlijk toch als een stuk een eigen reis maakt en zo een kans krijgt op een nieuw leven.’