Hij zag haar het restaurant binnenkomen en was meteen verkocht. Dan Karaty (41), jurylid voor So you think you can dance, en zijn vrouw Natasha (36) zijn ruim elf jaar samen. ‘Het was iets in de manier waarop ze hallo zei.’
Scène 1
Zomer 2006. Een grill-restaurant in Hollywood.
Een jurylid van So you think you can dance is na afloop van de opnames aan het lunchen met zijn manager, als een jonge marketingmanager het restaurant binnenkomt. Hij kijkt naar haar en zegt wie is dat?!?
D: ‘Tasha was uit New York naar Los Angeles gevlogen om Michael, mijn manager, te bezoeken met wie ze heel goed bevriend is. Ze begroette hem en ik was meteen van haar onder de indruk. Terwijl zij naar de wc ging, probeerde ik Michael over haar uit te horen, maar hij hield het af. Hij zei: oh, zij is een vriendin van mij, niets voor jou. Tasha kwam terug en ik sprak haar meteen aan. Het was liefde op het eerste gezicht. Tenminste…, voor mij dan.’
N: ‘Voor mij ook, hoor. Dan had een bepaalde charme, dat zag ik al voordat hij iets had gezegd. Hij keek me ook zo intens aan.’
D: ‘Ik vond haar een heel mooie vrouw. Het was iets in de manier waarop ze hallo zei en waarop ze met mensen in gesprek ging. We waren met een groot gezelschap juryleden en choreografen van het programma en zij schoof gewoon aan en paste er meteen in. En haar lach was het hardst van allemaal.’
N: ‘Vreselijk!’
D: ‘Nee hoor, ik ben gek op die lach. Tasha en ik hadden meteen lol.’
N: ‘Maar Michael wilde ons uit elkaar houden. Ik ben een soort zus voor hem en goed bevriend met zijn familie. Maar hij is ook een vriend van Dan, dus hij dacht: als die twee iets krijgen en het gaat mis, dan zit ik er tussenin.’
D: ‘Ik liet me daardoor totaal niet weerhouden. Op een gegeven moment maakten Tasha en Michael een eetafspraak en toen heb ik me ertussen gekletst. Ik nodigde mezelf gewoon uit. Ik wilde haar per se weer zien.’
Scène 2
Een paar weken later. De tuin van het huis van Michael bovenaan Mulholland Drive.
Het jurylid en de marketingmanager zitten op een bankje en kijken uit over heel Hollywood. Ze geven elkaar hun eerste zoen.
D: ‘Die eetafspraak met Natasha en Michael was hartstikke leuk geweest. We hadden uren doorgebracht in een Japans restaurant, daarna waren we uitgegaan en ondertussen had ik een list bedacht om haar weer te kunnen zien.’
N: ‘Hij had zijn portefeuille in Michaels auto laten liggen en de volgende dag belde hij of we elkaar niet konden ontmoeten zodat ik die portefeuille aan hem kon teruggeven. Ik had nog niets in de gaten. Ben ik naïef? De keer daarop liet hij zijn zonnebril liggen. En die moest hij dan weer komen ophalen. Ik dacht: goh, die vent is wel vergeetachtig. Maar de waarheid is dat Dan nooit en te nimmer zijn portefeuille of zijn zonnebril zal laten slingeren. Zo zit hij niet in elkaar.’
D: ‘Het was gewoon een truc! Maar goed, op een gegeven moment had Michael de strijd om ons uit elkaar te houden opgegeven en nodigde hij me uit voor een barbecue in zijn huis.’ N: ‘Ik stond achter de barbecue biefstukken te roosteren.’
D: ‘En ik had besloten dat ik mijn gevoelens niet meer ging verbergen. Geen spelletjes meer.’
N: ‘Na het eten maakten we een wandeling door de tuin. En toen gingen we zitten op dat bankje met uitzicht over Hollywood. Wat konden we anders doen dan zoenen?’
D: ‘Vanaf dat moment was het aan en brachten we elke dag met elkaar door. Zij werkte die zomer voor MTV in Californië. Ik was alleen voor opnames in Los Angeles en zou eigenlijk teruggaan naar New York, maar ik bleef voor haar. We waren onafscheidelijk.’
N: ‘Ik voelde me gewoon altijd op mijn gemak bij Dan. Hij was zo attent en het ging ook allemaal zo makkelijk, alsof we elkaar al heel goed kenden.’
‘Oh god, iemand vraagt zijn vriendin ten huwelijk, laten we snel weggaan’ – Natasha
Scène 3
Kerstavond 2009. Een straat in Jersey City.
Dan heeft een gek plan verzonnen om Natasha ten huwelijk te vragen.
D: ‘Op een gegeven moment wilde ik haar ten huwelijk vragen, maar wel op een bijzondere manier. Een vriend van ons had een prachtig huis aan het strand in Malibu en ik mocht dat voor de gelegenheid lenen. Ik was van plan haar op het strand te vragen en daarna een feest te geven voor al onze vrienden. Het zou op haar verjaardag gebeuren en ik had het helemaal geregeld. Maar een week voor het feest zei ze tegen me: ik ben er niet op mijn verjaardag, ik moet voor mijn werk naar Duitsland. Nou daar zat ik dus. Niks feest.’
N: ‘Ik wist natuurlijk van niets, dus ik begreep niet dat hij het zo’n probleem vond. Ik dacht: zo erg is het toch niet dat ik naar Duitsland ga?’
D: ‘Ik had al een ring gekocht en die begon echt een gat in mijn zak te branden. Elke dag dacht ik: zal ik haar dan maar gewoon vragen? Maar ik wilde per se iets bijzonders doen. Dus besloot ik haar met kerst te vragen, als we naar onze familie in New York zouden gaan. Ik vroeg mijn zwager of hij op de gevel van zijn huis met kerstverlichting heel groot de tekst ‘Will you marry me?’ wilde aanbrengen. Dat deed hij. Hij was er ongeveer twee dagen mee bezig.’
N: ‘Op kerstavond zei Dan: ik weet een wijk waar ze prachtige kerstverlichting hebben, ga je mee kijken? En ik ben een soort kind als het om kerst gaat. Ik vind het super om door de stad te rijden en te kijken hoe iedereen zijn huis heeft versierd. Dus wij reden naar de straat waar zijn zwager woonde, maar er was helemaal niets te zien. Ik zei: het gaat slecht met de economie, misschien hebben de mensen geen geld voor kerstverlichting dit jaar.’
D: ‘Maar opeens stak mijn zwager wat vuurwerk aan. De lichten sprongen aan en ze las: Will you marry me?’
N: ‘Ik zei: Oh God, iemand vraagt zijn vriendin ten huwelijk, laten we snel weggaan, anders verpesten we het misschien voor hen.’
D: ‘En toen zat ik met die ring klaar.’
N: ‘Ik was helemaal in de war!’
D: ‘Het duurde even voor ze doorhad wat er aan de hand was, maar toen zei ze gelukkig ja.’
Scène 4
December 2010. Het appartement in New York waar Dan en Natasha samenwonen.
De zwangerschapstest laat twee streepjes zien.
N: ‘Het overviel ons. We waren er helemaal niet op voorbereid dat het zo snel zou gebeuren. We hadden besloten dat we graag kinderen wilden en bam, het was meteen raak.’
D: ‘Toen we het mijn moeder en mijn zus vertelden, huilden ze van blijdschap, maar mijn vader begon hard te lachen. Hij keek me aan met de woorden: Daniel, je leven zal nooit meer het- zelfde zijn! Mijn vader zei altijd tegen ons: wat een heerlijk leventje hebben jullie toch. Dat was ook zo. We vlogen heen en weer tussen New York en Los Angeles, op zaterdagochtend werden we wakker en zeiden we tegen elkaar: wat gaan we dit weekeinde doen, gaan we naar Malibu, vliegen we naar Las Vegas? We deden gewoon waar we zin in hadden. En mijn vader wist dat die tijd voorbij was.’
N: ‘We waren ongelofelijk blij, we wilden dolgraag kinderen. Maar we wisten niet wat ons boven het hoofd hing, wat het betekent om een baby te hebben. We hadden geen idee waarom zijn vader zo moest lachen.’
D: ‘We zijn gek op onze kinderen, maar het ouderschap was wel wat moeilijker dan ik dacht dat het zou zijn.’
N: ‘Er is niets glamoureus aan, echt niet.’
Scène 5
Augustus 2011. Ergens op de snelweg tussen Washington D.C. en New York.
Orkaan Irene raast over de Verenigde Staten. Dan rijdt over een compleet verlaten snelweg naar New York, waar de weeën elk moment kunnen beginnen.
N: ‘Dan zat in Amsterdam en ik liep op mijn laatste dagen. Maar vanwege de orkaan was het vliegveld van New York gesloten. Zijn vlucht was afgelast, hij kon niet terug.’
D: ‘Ze raakte in paniek. Ze zei: het kan toch niet dat je er niet bij kunt zijn!’
N: ‘Ik was bang dat de bevalling zou beginnen zonder dat hij er was, want door een storm verandert de luchtdruk en kun je eerder weeën krijgen. Ik had schrikbeelden dat ik in mijn eentje de baby zou krijgen in de woonkamer.’
D: ‘Ik belde een vriendin die voor United Airlines werkte en zei: het maakt niet uit wat het kost, maar ik moet naar New York. Ze zei: het enige wat ik je kan bieden is een vlucht naar Washington, die gaat misschien wel. Goddank werd die vlucht niet afgelast. In Washington huurde ik een auto en reed ik door heftige windvlagen naar New York. Ik belde Tasha en zei: ik kom er aan.’
N: ‘Tien uur nadat hij thuiskwam, waren we in de verloskamer en kwam onze dochter Quinn eraan. Tijdens de bevalling ging haar hartslag naar beneden omdat de navelstreng twee keer rond haar nek was gewikkeld. Daarom werd het een keizersnee. Maar we hadden een heel goede dokter en ik was niet bang. Ik had het gevoel dat ik het ergste al achter de rug had.’
‘Ze zou gek van mij worden als ik er altijd was. Mijn energieniveau is nogal hoog’ – Dan
Scène 6
Herfst 2011. Het appartement van Dan en Natasha in New York.
Het is midden in de nacht en Dan is bezig de vloer van de slaap kamer te dweilen.
N: ‘We waren heel blij met Quinn, maar ze huilde veel en het was niet makkelijk om haar te troosten. Ik denk dat ze krampjes had. We waren ’s nachts veel met haar in de weer en deden nauwelijks een oog dicht.’
D: ‘Een kind krijgen stelt je relatie op de proef. Wat we Quinn ook gaven, ze spuugde het weer uit. Op een nacht hadden we haar in bed genomen, omdat ze elke keer wakker werd om te spugen. Om drie uur ’s nachts werd ze weer wakker en spuugde ze explosief alles onder. Projectielspugen noemen ze dat. Het bed, de vloer, Tasha en ik, we zaten helemaal onder. Tasha nam Quinn mee naar de badkamer om haar schoon te maken en ondertussen deed ik mijn vieze kleren uit en begon, naakt, de vloer schoon te maken. Tasha kwam terug en we keken elkaar aan. Het was zo’n nacht waarin je niet weet of je wilt gillen, vloeken of huilen, maar wij barstten in lachen uit. Dat was een cruciaal moment in onze relatie.’
Scène 7
19 November 2013, de verloskamer van een ziekenhuis in New Jersey.
Er wordt een jongetje geboren, zijn ouders noemen hem Daniel.
D: ‘Daniel was een totaal ander verhaal dan Quinn. Hij was zo’n rustige baby. Wij waren op alles voorbereid, maar Daniel at en sliep gewoon. We konden het bijna niet geloven.’
N: ‘Maar toen hij acht maanden oud was, kwamen we terug van vakantie en kreeg hij koorts. Het werd steeds erger.’
D: ‘Ik zei: dat komt wel weer goed. Maar zij wist dat er echt iets mis was.’
N: ‘Die nacht werd hij voortdurend huilend wakker. Het was geen normaal gehuil, er was duidelijk iets aan de hand. We gingen naar de dokter en die stuurde ons meteen door naar het zieken- huis voor een bloedtest.’
D: ‘Ik dacht dat het een routinetest zou zijn en dat we hem weer mee naar huis zouden nemen. Maar tien dagen later was hij nog steeds in het ziekenhuis. Ze konden er maar niet achter komen wat er mis was. Ze deden elke test die je je maar kunt bedenken.’ N: ‘De onzekerheid was het ergste.’
D: ‘Als vader had ik maar één vraag: hij wordt toch wel weer beter? Maar ze konden hier geen antwoord op geven.’
N: ‘Uiteindelijk bleek dat hij een auto-immuunziekte had en vonden we een dokter die hem kon helpen. Sindsdien gaat het alleen maar beter met hem. Als je hem nu ziet, zou je niet denken dat hij zo ziek is geweest. Maar ik was wel heel bang om hem te verliezen. Ik wilde die angst niet uitspreken omdat ik positief wilde blijven. Maar hij was nog zo klein en hij kon niet zeggen hoe hij zich voelde. Ik voelde me zo hulpeloos.’
D: ‘Het was een nachtmerrie. Als er iets met je kind aan de hand is, staat je wereld stil. Niets is meer belangrijk. Maar gelukkig konden we elkaar steunen. Als zij het zwaar had zei ik: het komt goed. En andersom. En we probeerden de dingen normaal te houden voor Quinn.’
N: ‘Toch blijven we altijd alert. Als hij even snottert, denken we toch: is hij oké?’
D: ‘Je vindt het normaal als je kind gezond is, totdat er zoiets gebeurt. Toen begrepen we dat het niet zo normaal is. Dat het een groot geluk is dat we ze allebei hebben.’
Scène 8
Augustus 2017. Het strand in Myrtle Beach, South-Carolina.
Dan en Natasha houden een korte vakantie met het hele gezin in het huis van vrienden.
D: ‘Mensen zeggen altijd: je knippert één keer met je ogen en je kinderen zijn groot. Vroeger hielden we lange vakanties met vrienden en familie. Nu trekken we er graag wat korter op uit met zijn vieren. Om die momenten samen te hebben.’
N: ‘Dan heeft altijd veel gereisd voor zijn werk en ik heb daar nooit moeilijk over gedaan. Ik heb hem nooit gevraagd om thuis te blijven. Maar soms vind ik het wel eens lastig als ik er alleen voor sta met de kinderen.’
D: ‘Dat ik er niet altijd bij ben, houdt onze relatie wel fris. Ik denk dat ze gek van mij zou worden als ik er altijd was. Mijn energieniveau is nogal hoog. Ik sta om vijf uur op, drink een paar koppen ko e en ben klaar voor de dag.’
N: ‘Dan ben ik net wakker en begint hij al te ratelen, we gaan vandaag dit doen en dat doen. Dan zeg ik: hallo, mag ik even wakker worden?’
D: ‘Het geheim van onze relatie is dat we altijd grappen maken over elkaars tekortkomingen. En dat Natasha er altijd op aandringt dat we tijd nemen voor elkaar. Dan zegt ze: we moeten er weer eens samen op uit, we hebben elkaar nauwelijks gezien de laatste tijd. En dan zeg ik: het leven is geen lm hoor, we leven niet in een romantische komedie. Maar ze heeft gelijk. Je kunt helemaal opgeslokt worden door je werk en de kinderen en voor je het weet zijn er zes maanden voorbij en heb je nauwelijks hallo tegen elkaar gezegd. Zij staat niet toe dat dat gebeurt. Soms vind ik dat lastig, maar na a oop ben ik haar altijd dankbaar.’
