Actrice Vera Farmiga doet weinig volgens het boekje. Ze woont buiten de grote entertainmenthubs als New York en LA en kiest voor de natuur. Audities stuurt ze op via een zelfgemaakte tape en acteren moet – als het even kan – een verantwoordelijke dienst zijn. ‘Klinkt overdreven nobel, maar zo zie ik het wel.’
Farmiga’s nieuwste rol is als vrouw van Hugh Jackman in het waargebeurde The front runner. Jackman speelt de Amerikaanse senator Gary Hart die in 1988 de democratische nominatie voor presidentskandidaat nagenoeg op zak had, totdat een affaire aan het licht kwam. Een notoir moment in de Amerikaanse geschiedenis. Hét moment dat tabloidpers en politieke journalistiek voor het eerst samenkwamen en de relatie tussen politici en pers voor altijd veranderde.
De parallellen met nu zijn dan ook niet te ontkennen. Mannen die hun macht misbruiken, journalistieke integriteit en de politicus als individu. Tijdens de affaire Hart werd de kiem gelegd van hoe de pers nu met politici omgaat.
Farmiga werkte in The front runner weer samen met regisseur Jason Reitman, die haar hielp aan haar Oscar-nominatie voor Up in the air met George Clooney. Als Lee is Farmiga ongelooflijk krachtig, maar ook subtiel.
Het is een rol die net zo makkelijk kon stoppen bij ‘slachtoffer zijn’, maar de 45-jarige actrice geeft met de kleinste nuance aan hoe ze over haar man denkt, al lijkt er voor de buitenwereld niets te veranderen. Precies wat Farmiga wil bereiken met haar werk als ze vertelt dat ‘de scriptregels niet alleen belangrijk zijn, maar net zozeer wat zich daartussen beweegt en je enkel kunt zien’.
‘Wat mij zo aantrok is Lee Harts bijna onbuigzame liefde voor Gary’, vertelt Farmiga. ‘Het boeit mij altijd mateloos hoe vrouwen liefde definiëren, ermee omgaan en wat hun pijngrens is. Er kwam destijds een sloophamer op haar af, maar de manier waarop ze met alles is omgegaan, is bijna koninklijk. Wetende dat ze na dertig jaar nog steeds met Hart is getrouwd. Dan ben je geen twijfelaar! Ik wou dat ik altijd zo vastberaden was.’ (lacht) Grote hulp voor Farmiga was haar tegenspeler Hugh Jackman, met wie ze vrijwel direct een hechte band had. ‘Hugh heeft de reputatie van een good guy en dat kan ik beamen. Daarbij heeft hij een lichtheid en een charme die ervoor zorgde dat ik direct die diepe connectie met hem voelde, die we vervolgens gebruikten voor ons huwelijk op film.’
‘Het BOEIT mij mateloos hoe vrouwen LIEFDE definiëren en wat hun PIJNGRENS is’
Vrouwen in crisis
De Oekraïens-Amerikaanse actrice heeft het spelen van vrouwen op de rand van een crisis bijna tot kunst verheven. In The front runner, maar ook in Up in the air of de horror-thrillers waar ze een zwak voor heeft zoals bijvoorbeeld Orphan en The conjuring.
En het moederschap – zij het in nood of niet – blijft een terugkerend thema in veel van haar rollen. Zo ook in The front runner. ‘Weten dat je meer van iemand kan houden dan van jezelf was een eyeopener toen ik voor het eerst moeder werd. Mijn werk is zoveel dieper geworden sinds mijn moederschap. Ik zal dit soort rollen ook blijven opzoeken, het moederschap is één van de meest nobele taken die je op je kunt nemen.’ Ze groeide op in een Oekraïense gemeenschap in New Jersey en is de oudste dochter in een gezin van zeven kinderen. Haar vader was een IT’er, haar moeder een lerares. Ze wilde oogarts worden, maar begon te acteren op de middelbare school toen een blessure haar weerhield uit te komen voor het voetbalteam. Een theaterstudie volgde en een eerste rol in de Australische tv-serie Roar tegenover een jonge Heath Ledger.
Via veel tv-werk en rolletjes in films als Scorsese’s The departed en The boy in the striped pyjamas kwam haar doorbraak in de indie-hit Up in the air. Zo nu en dan komt er een blockbuster langs, maar Farmiga speelt voornamelijk kleine rollen in grote films en grote rollen in kleine films.
Minder ‘waterig’
Groot, groter, grootst was nooit haar ambitie. ‘Zulke films dagen mij over het algemeen niet uit. Ik neig meer naar onafhankelijke producties, omdat je rol dan ook echt op papier staat. Een vrouwelijk karakter heeft daar een randje en is veel minder ‘waterig’ dan in de grote studio-films. In elk geval niet zoals de vrouwen die ik ken en bewonder. Niet dat ik altijd met foutloze scripts werk, laten we eerlijk zijn. Maar het is dan aan mij om m’n mouwen op te stropen en dat wat niet op papier staat zelf aan te vullen. En daarmee zorgen dat mijn karakter bij je blijft hangen.’
Dat ze niet voor ‘groot’ gaat wil niet zeggen dat ze geen ambitie heeft. In 2011 regisseerde ze haar eigen film en ze is op dit moment drukker dan ooit. ‘Vroeger vond ik ambitie een eng woord, maar intussen ben ik om. Mijn idee is om altijd geïnspireerd te blijven en dit werk nooit voor lief te nemen. Ik ga daarbij niet over lijken, maar ik heb hard gewerkt om te zijn waar ik nu ben, dus kom er niet tussen, haha.’
