Charlize Theron behoort tot de top van Hollywood. Moeiteloos wisselt ze commerciële blockbusters af met onafhankelijk klein drama. Haar nieuwste film is Tully, een drama over moederschap en verloren jeugd. In Los Angeles vertelt ze aan Elegance waarom dit een van haar zwaarste rollen ooit was.
Een suite in het Four Seasons in Los Angeles. Op de tweede verdieping van het luxueuze hotel is een aantal kamers leeggeruimd voor Charlize Theron’s nieuwste film en zelf stapt ze binnen met één grote verrassing. Er komt geen gigantisch gevolg achteraan, alleen een meisje van de filmmaatschappij dat onze tijd in de gaten houdt.
De 42-jarige – van oorsprong Zuid-Afrikaanse – Theron verontschuldigt zich want ze voelt zich een beetje ‘under the weather’. De actrice is direct en allesbehalve politiek correct en tegelijkertijd een stuk opener dan we in eerste instantie verwachtten. Voordat we praten over haar nieuwste film, zijn er de gebruikelijke beleefdheden en in de VS gaat het dan al snel over Trump en de rol van vrouwen in Hollywood. Conclusie: ze vindt het ‘belachelijk’ als we leraren gaan bewapenen. ‘Ik snap het niet als mensen zeggen dat meer wapens de oplossing is. Dat is het NIET.’
Toch is ze hoopvol, ook over vrouwen in Hollywood. Een verandering die blijvend is volgens haar. ‘We hebben als vrouwen in Hollywood vaker dat glazen plafond proberen te breken en dat hielden we dan toch weer niet vol. Met een dubbele standaard en ongelijke beloningen tot gevolg. Ik denk dat het nu anders is en hopelijk zal blijven.’ Theron’s nieuwste film is Tully van regisseur Jason Reitman (Up in the Air, Juno, Young Adult).
Het komische drama gaat over ouderschap in al zijn vormen. Marlo (Theron) moet bijna bevallen van haar derde kind en alles gaat ‘geweldig’. Althans, dat is haar boodschap aan de buitenwereld. Haar man Drew (Ron Livingston) is een beetje afwezig maar doet z’n best. Haar zoon Jonah heeft extra hulp nodig op school. En die postnatale depressie na Jonah? Daar heeft ze het maar niet over. Dan komt er na de geboorte een night nanny: Tully (Mackenzie Davis), een openbaring voor Marlo. Charlize Theron is in topvorm en showt Marlo zonder gêne. Ze kwam 20 kilo aan en net als bij haar Oscarrol in Monster is het een indrukwekkende transformatie. Een gelaagde en gevoelige film over leven in de marge. Hoe gemiste kansen zwaarder wegen naarmate we ouder worden en de leugens die we onszelf vertellen om geestelijk gezond te blijven.
Het is Theron’s tweede film met Reitman, de eerste was Young Adult. En het was die zeven jaar wachten meer dan waard: ‘Ik heb in Jason een partner gevonden die ook films wil maken met een verhaal dat eigenlijk niemand anders wil vertellen. En dan vaak met vrouwen als middelpunt. Als Jason Reitman mij belt, dan zeg ik ja, wat het ook is. Bij Tully heb ik ook direct ja gezegd, zonder dat ik wist waarover het ging.’
‘Je kunt STIL STAAN bij iets en dan genieten’
Wat zeggen jullie hier over vrouwen wat je verder nergens terugziet in films?
‘Bij mijn vorige film met Jason, Young Adult, stelde hij me die vraag. Ik zei toen: dat we constant die verdomde kippendijen moeten
dragen in onze beha. Dat kwam in de film en hier is dat zonder twijfel wat moederschap en gemiste kansen met je doen. Dus een blik werpen buiten dat foutloze plaatje van buitenaf.’
Het menselijk gedrag.
‘Wat ik zo mooi vind aan mijn werk, is dat ik inderdaad dat menselijke gedrag kan analyseren. En dat zo eerlijk mogelijk. Mijn hele leven vind ik het mateloos interessant om mensen te observeren en dingen te zien die misschien niet zo aantrekkelijk zijn of worden geaccepteerd door de meeste mensen. Die dingen maken mij niet bang, maar omarm ik juist.’
Er zat een heftige geboortescène in de film, hoe intens is dat om te spelen?
(lacht) ‘Het is vooral ongemakkelijk, omdat er de hele dag een figurant tussen je benen staat. Maar verder vind ik het wel zo overtuigend om dat soort scènes zo realistisch mogelijk aan te pakken. Inclusief de luier die je na de geboorte draagt. Al kan het soms op wat heftigers uitlopen.’
Hoezo?
‘Nou, mijn heftigste bevalling was in The Road. Die was zelfs zo heftig dat ik soms nog steeds last heb van mijn stembanden. Trouwens, dat kwam omdat regisseur John Hillcoat zó’n heftige scene wilde hebben dat hij waarschijnlijk toch geluidsopnamen van een echte bevalling zou gebruiken. Want ‘ik zou dat toch niet kunnen’. Nou motherf-cker, dan zal ik je eens wat laten zien én horen. Met gebarsten stembanden tot gevolg, haha. Nog een leuk detail. Mijn moeder vind het altijd leuk om te zeggen dat die scène erg veel op mijn eigen geboorte lijkt. Nou… bedankt mam!’ (lacht)
Deze film laat moederschap in al z’n eerlijkheid zien, niet het ideaalplaatje wat je vaak op social media tegenkomt.
‘Ha, ik heb een paar bevriende schoolmoeders en we lachen ons – met een glas wijn in de hand – kapot als we dat soort geënsceneerde foto’s voorbij zien komen. Alhoewel, dat zie ik op andere telefoons, want ik ben niet zo thuis op social media. Op mijn 42ste ben ik ook niet meer op het punt dat ik dat wil nastreven. Helemaal opgemaakt met perfect licht in je gezicht je kind uitzwaaien bij de schoolbus, pfff.’
Te vermoeiend om vol te houden?
‘Ja, dat is toch een totaal onrealistische manier van je leven leiden!? Ik zeg je niet wie het was, maar ik zag onlangs een foto van een celebrity bij een halte van de schoolbus. Nou, het leek alsof ze klaar was voor een make-upreclamecampagne, haha. Die foto zag ik toen ik mijn nagels liet doen en ik dacht: dat is niet echt! Zo zie ik er allesbehalve uit als ik mijn kinderen om zeven uur ’s ochtends op de bus zet.’
In een industrie waar zo op je lichaam wordt gelet, lijk jij zonder angst. Kijk je, nu je wat ouder bent, ook anders tegen je lichaam aan?
‘Absoluut, dat is constant in verandering geweest in mijn 20’s, 30’s en nu 40’s. In mijn 20’s ging ik nooit naar de sportschool, ik wist nauwelijks wat het was. Toen kwam 30 om de hoek kijken en was het ‘ohhh, daarom hebben mensen een sportschool nodig’. Ik waardeer mijn lichaam nu meer, omdat ik erachter ben gekomen dat je er verdomd hard voor moet werken om het goed te houden. Om in vorm te blijven, maar ook onderhuids.’
Je Oscar-winnende rol in Monster was de eerste keer dat je sterk veranderde voor een filmkarakter.
‘Ik wist dat ik het zo authentiek mogelijk wilde aanpakken, dus geen speciale make-up of fatsuits, maar dat ik het met mijn eigen lichaam moest doen. Dat betekende 10 kilo aankomen. En ik kan je vertellen, het is veel makkelijker om op je 27ste af te vallen dan als je 42 bent. En bij Tully ben ik wel zo’n 20 kilo aangekomen.’
Hoe doe je dat, gewoon eten of meer gestructureerd?
‘Eerst denk je: yes! Elke dag hamburgers en ijs eten, als ontbijt! Drie weken later is het niet meer leuk. Voor Tully nam ik veel suikers en koolhydraten. Misschien komt het omdat ik ouder was dan bij Monster of meer moest aankomen, maar ik was depressief. Door het slechte eten en de suiker voelde ik mij futloos en kon me moeilijker bewegen. Ik was tijdens de opnames ook de hele tijd ziek. Maar goed, het hielp wel enorm bij de rol.’
Welke scène komt het meest overeen met je situatie thuis?
‘De scène waar ze uitgeteld op de bank ligt. Kinderen naar bed, slechte reality-tv aan, chipszak open en je buik die onder je T-shirt uitkomt en boven je broek hangt. De avond voordat ik die scène filmde, lag ik er thuis precies zo bij.’ (lacht)
Geeft het je kracht om zo method te gaan? Om zo vanuit je eigen herinneringen en emoties te acteren?
‘Ik weet niet of het per se kracht is, ik heb het gevoel dat dat gewoon bij mijn baan hoort. Die wil ik zo goed mogelijk uitvoeren en door al die dingen te combineren – lichaam, script, mindset – hoop ik dat het lukt. Tijdens de draaiperiode denk ik op vrije dagen ook niet na over hoe ik eruit zie. Dat is mijn karakter. Het balen begint pas als je weer thuis zit en denkt: hoe krijg ik in godsnaam deze kilo’s eraf?’
Was dat lastig deze keer?
‘We waren net voor Thanksgiving klaar en ik gaf mijzelf nog de feestdagen om te schransen. Op 27 december stond mijn trainer voor de deur en dat was de meest demotiverende ochtend uit mijn leven! Mijn lichaam was nog gewend aan het slechte eten en ik kon niet eens goed rennen, omdat m’n rug moeilijk deed van het extra gewicht. Maar het ergste: na zes maanden hard trainen veranderde mijn lichaam niet. Ik dacht dat ik ‘doodging’. Ik deed interviews voor een andere film en niemand die wist dat ik was aangekomen voor een film, ze dachten waarschijnlijk alleen maar: zo, zij heeft zich laten gaan, haha. Ik belde mijn dokter en vertelde aan hem dat ik het niet meer snapte, ik deed er alles aan. Zijn antwoord: ja, maar je bent 42 Charlize. Tja, fuck you, dacht ik, hahaha. Het duurde anderhalf jaar voordat alles eraf was.’
Tully gaat over ouder worden en dingen loslaten van je jeugd. Wat zou de Charlize van 15 jaar geleden zeggen tegen de Charlize van nu?
‘Mijn 20’s voelden heel gehaast. Ik nam nooit de rust om te genieten, ik dacht dat de tijd opraakte en had het gevoel dat ik álles moest doen. Pas veel later realiseerde ik mij dat die haast niet nodig is. Je kunt stilstaan bij iets en ervan genieten. Je hoeft niet bang te zijn dat je dan meteen iets mist. Ik had gewild dat iemand mij dit had gezegd. En dat mijn 26-jarige ík had gezegd aan mijn 42-jarige ík dat het verdomme anderhalf jaar duurt voordat je overgewicht kwijt bent!’
