Hugh Jackman (50) speelt de hoofdrol in The front runner. Een van zijn meest indrukwekkende rollen tot nu toe, met soms pijnlijke actuele parallellen. Hij vertelde ons erover in New York.
Waarom nu deze film?
‘Als je deze film bekijkt en ziet wat er in die paar weken gebeurt, dan zijn de parallellen met de wereld van nu heel makkelijk te trekken. Het was het moment dat er verandering kwam in de relatie tussen journalisten en politici. Niet meer samen een whisky na een dag lang campagne voeren, hier ontstond de 24-uurs nieuwscyclus. Alles veranderde. Vanaf nu werden politici ook entertainers.’
Wat is je eigen mening over de affaire?
‘Ik vind het lastig. Wat hij doet is niet chic, maar ik sta ervan te kijken hoe snel we iemand afschrijven na één fout. We zijn allemaal mensen. Je karakter moet beoordeeld worden aan de hand van een carrière, niet na één voorval. Politici hebben een enorme invloed op ons leven en daarom wil je dat de juiste persoon je vertegenwoordigt. Sommige dingen die een persoon doet in zijn persoonlijke leven kunnen interessant zijn voor het publiek – dat snap ik ook wel – maar dat hoeft niet belangrijk te zijn voor hem of haar op professioneel gebied.’
Wat sprak je aan in de rol?
‘Dat het werk van een goed man door één fout – al is het zijn eigen misstap – teniet kan worden gedaan. En het is een ander soort rol dan ik normaal speel, iemand met een gebrek. Ik ben zelf een redelijk open boek. Als je mij drie minuten spreekt, dan heb je wel een idee van wie ik ben en dat is het dan ook, haha. Gary (Hart) was niet zo makkelijk te vangen. Dat vond ik best lastig, dat geslotene.’
Hoeveel verantwoordelijkheid hebben mensen die een publiek leven hebben?
‘Het idee dat je perfect moet zijn bestaat niet meer. Mensen accepteren het als je een fout maakt, als je huwelijk niet perfect is – zolang je maar eerlijk bent en geen bullshit verkoopt.’
Je karakter gaat door een hel, maar weigert te buigen voor z’n idealen. Komt dat overeen met jou?
‘Er is een dagelijkse druk die ik voel over hoe ik mij opstel, hoe ik de wereld wil zien, hoe ik de wereld wil zien voor mijn kinderen en wat de realiteit is. Zeker in mijn business is die realiteit vaak bikkelhard en kan die van de een op de andere dag veranderen. Succes en geluk wat betreft mijn carrière heb ik leren relativeren. Het enige dat ik zeker weet van de strijd die ik soms lever met m’n werk, is dat het de band met mijn familie alleen maar sterker maakt. En hoe klef dat ook klinkt, alleen daar heb je echt wat aan.’
